Met 'The Beast' door Zuid-Amerika

The adventure never ends!

door Isabelle Demaeght, 7 oktober 2019

“Neem een foto”, zei Adriaan aan de grens met Bolivië, “hier moet iets aan de hand zijn”. Een kilometer of twee voor de grenscontrole zagen we een winkelende mensenzee over de weg slenteren. Handelaars met kraampjes eender waar op de weg. Minder dan stapsgewijs geraakten we met The Beast door de massa. Twee uur later hadden we een stempel in onze paspoorten. We waren slechts twee kilometer opgeschoten. Eén voordeel: de douane controle was miniem. Onze heerlijke avocado's, uien, limoenen en kaas bleven onaangeroerd. Later hoorden we dat het een jaarlijks feest van de verbroedering tussen Bolivië en Peru bleek te zijn.

Chaotische grensovergang

Door dit oponthoud kwamen we in het donker aan bij de veerpont. Dat is hier een houten vlot, waar maximaal drie auto’s op kunnen, aangedreven door een kleine buitenboord motor. Het vlot moest ons naar de andere kant van het Titicaca meer brengen. Door het grensfeest was er veel meer verkeer dan voorzien zodat er extra vlotten werden ingezet. Op een gegeven moment waren er zoveel vlotten op het water dat we tweemaal botsten met een collega. Ik heb mijn adem ingehouden want ik zag me al met The Beast op de bodem van het meer liggen.

Dankzij iOverlander (een app en een website) vonden we een slaapplaats in het donker, onder aan een heuvel en uit de wind. ‘s Morgens kregen we bezoek van een vriendelijke boer, met wie ik mijn mok thee deelde en die niet verlegen was om een praatje.

Ochtendlijke bezoeker

Via een hoge pas en erg mooi zicht op de bergen wilde ik Sorata bereiken, een dorp in een volgende vallei. Door zijn ligging heeft het een gematigd klimaat. Ik had me voorgenomen er enkele dagen te ontspannen en te kokkerellen. De eerste camping die ik gekozen had, was gesloten. Bij de volgende mochten we, voor een te hoge prijs, slechts op de parking verblijven. Uiteindelijk hebben we een romantische namiddag op een zandafgraving (annex vuilnisbelt) doorgebracht, omringd door insecten, maar onze pasta saus was weer klaar en ingevroren.

Andes

Bolivië is een land waar overal Toyota’s in alle maten en vormen rondrijden. Adriaan vond een adres in La Paz waar ze passende remblokken en luchtfilters verkopen en zo kwamen we in de enorm drukke hoofdstad terecht. We maakten tijd voor een interessante wandel tour met een speciale omweg langs een (unieke) gevangenis. Binnen deze gevangenis lopen er geen cipiers rond: het is een klein dorp met een arm, opgepropt en een rijk, luxueus gedeelte waar gevangenen zelfs een jacuzzi bezitten. De veroordeelden moeten een cel kopen of huren waar ze met hun gezin hun straf uitzitten. Hun kinderen gaan buiten de gevangenismuren naar school.

La Paz

La Paz

Gevangenis

We hadden genoeg van de koude, dus reden we over de Andes naar de Peruviaanse kust. Alhoewel ik hier en daar mooie optrekjes zie, maak ik me sterk dat Peru nog steeds een ontwikkelingsland is. OVERAL liggen bergen afval. Ik had voor chauffeur Adriaan een secundaire weg langs de kust uitgezocht. Hij was iets moeilijker berijdbaar omdat de Peruvianen overal blokkades met stenen, hout of beton hadden aangebracht. Ze protesteren omdat agrarisch gebied moet plaatsmaken voor een koper mijn.

Resten van demonstraties

Ook aan deze kust vonden we een plek op het strand op enkele meters van de zee. Er was alleen het geluid van de golven want vermits het hier laag seizoen is waren er tijdens twee rustige dagen geen levende zielen te verkennen buiten een visser. Het leek wel een Europese zondag. Uitslapende Adriaan kreeg zelfs ontbijt op bed. Tijdens een strandwandeling troffen ons vooral de dode pelikanen, waarvan er één verstrengeld was in weggegooide nylon zak.

Kamperen op het strand

Na enkele kampeerplaatsen aan de kust kwamen we in Nasca, waar we per vliegtuig(je) de Nasca lijnen in de woestijn bewonderden. De lijnen zijn ontstaan door de bovenste zandlaag weg te vegen, en omdat het hier vrijwel niet regent, blijven alle sporen eeuwenlang staan. Sommigen lijnen zijn honderden meters lang en vormen geometrische of dierlijke figuren (onder anderen: condor, aap, spin, kolibri, hond). Men speculeert nog steeds over het doel van de geometrische lijnen. Het meest voor de hand liggend is de theorie van de Duitse wiskundige Maria Reich, die de lijnen vorige eeuw bloot legde. Zij stelde dat het zou gaan om een astronomische kalender.

Vliegen boven Nazca

Kolibri

En na Nazca was de woestijn niet gedaan: we besloten via Ica (de stad beroemd om Pisco, van de cocktail Pisco-Sour) door méér woestijn over te steken terug naar de kust. We sliepen halverweg ‘ergens’ in de woestenij, waar we een douche namen met water uit onze tank. Daarna beklommen we één van de enorme zandduinen (Adriaan blootsvoets). Een zee van zand, met stilstaande ‘golven’. De stilte en het enorme landschap maakten grote indruk op ons. Via een zandweg (ha ha) bereikten we het strand, waar we op een klif kampeerden. Twee dagen later werden we aangesproken door een koppel met een Toyota Hilux die een Land Cruiser 100 trok (als de onze, maar dan ‘geprepareerd’). Alonso en Fernanda waren onderweg naar dezelfde woestijn, om te trainen voor de volgende Dakar rally.

Zandduinen

Daktent in de zandbak

We bereikten Lima. Een stad waar gedurende negen maanden van het jaar nevel hangt en waar het chaotisch verkeer, na zoveel rust, ons rusteloos maakte. We besloten er niet te blijven en naar het Noorden te rijden. Verhalen van gewapende overvallen op zowel Peruvianen als buitenlanders kwamen ons van alle kanten ter ore. Wat wildkamperen betreft werden we iets minder astrant; zochten ‘onzichtbare’ plekken en slapen nu met een aluminium zaklamp op knuppel-grootte tussen ons in (wij noemen dat de Google lamp).

We kampeerden in een natuurpark (helemaal voor ons alleen) met 250 verschillende soorten vogels waar we de volgende dag met een gids naar een lagune wandelen. De stilte en het landschap lijken wel een paradijs op aarde.

Lagune

Solo kamperen

Mooi vogeltje

Voor de zoveelste maal deze reis steken we het Andesgebergte over om naar de Peruviaanse Amazone te gaan. De weg is geasfalteerd maar erg smal en de afgrond is erg steil en enorm diep. Grote (dubbeldekker) lijnbussen leggen dit traject ook af; ik kan me niet voorstellen hier met hen te moeten kruisen.

Smalle wegen over de Andes

In de stad Cajamarca dronk ik voor het eerst sinds lange tijd een espresso. Zo lekker, dat we op slag een percolator aanschaften, zodat ik nu voor het eerst in ongeveer vierhonderd reisdagen mijn dagelijks kopje koffie drink.

Percolator

We blijven onder de indruk van de resten van de Peruviaanse geschiedenis. Er zijn lieflijke dorpen die herinneren aan de Spaanse koloniale periode, maar ook pré-Inca ruïnes of imposante sarcofagen waar mummies in opgeborgen werden. Het regent dagelijks, ongveer van 13:00 tot 17:00 uur. De bergwegen zijn glibberig en de vier ton Landcruiser glijdt soms van de ene naar andere kant. We hebben één nacht langs de kant van de weg gelogeerd vermits Adriaan in de afdalingen niet altijd het gevoel had The Beast nog onder controle te hebben.

Piramides, ouder dan in Egypte

Mummies

Zeer glibberige wegen