Met 'The Beast' door Zuid-Amerika

Natuurschoon en emissie

Door Isabelle Demaeght, 26 januari 2019

We hebben de jaarwisseling in “Parque Patagonia” doorgebracht: het mooiste park (voor mij, tot hiertoe) in het hart van Patagonië. De Noord-Amerikaan Douglas Tompkins had zijn hart verloren aan dit stuk Patagonië en heeft samen met zijn echtgenote voor miljoenen dollars een immens gebied gekocht (waaronder een stukje van de Belgische familie DeSmet) om het terug te brengen naar de natuurlijke staat. Alle koeien en schapen en 600 km hekken zijn verwijderd: er leven nu alleen nog wilde dieren. De droom van Douglas was om een natuurreservaat te creëren naar noord-amerikaans model met kampeergelegenheden, wandelpaden en duidelijk aangegeven regels. Parque Patagonia is einde 2018 overgedragen aan Chili.

Parque Patagonia Meer Isabelle in een enorme weide

“We zullen wel niet de enige kamperende zielen zijn”, dachten we, “dus nemen we alvast bubbels mee om er een klein feestje van te maken”. Kleine misrekening: we stonden moederziel alleen op één van de drie campings in het park, met veel wind en regen. We hebben samen Nieuwjaar gevierd om 20:00 uur (omdat het in Europa toen middernacht was) en zijn vlak daarna in onze warme tent gekropen. Zuidelijker zijn er meer nationale parken en ook meer toeristen. El Chaltén was een mooi stuk natuur, waar we in colonne naar een gletsjer wandelden.

El Chaltén Gletschermeer

Met behulp van een digitale krant en podcasts houden wij ons op de hoogte van het (wereld)nieuws. De laatste weken komt de klimaatproblematiek veel aan bod. Wij zijn met een niet-zo-propere vrachtboot naar dit continent gekomen en hebben ondertussen al 14.000 kilometers lang kooldioxide in de lucht geblazen. Bij het ongelooflijke natuurschoon in Chili denken we soms over de hoeveelheid mensen die ook met een voertuig (vliegtuig, bus, auto) naar deze parken komen… wijzelf incluis. Wat bezielt ons eigenlijk? Wij trekken een streep bij een bezoek aan de Galapagos eilanden of varen naar Antarctica: de allerlaatste écht ongerepte natuurgebieden ter aarde. Mensen hebben daar niks te maken en zouden er moeten wegblijven, vind ik. Maar wie ben ik (als wereldreiziger) om daar over te oordelen?!

Omwille van het vele volk besloten we de grootste toeristische hype “Parque Torres del Paine” over te slaan: waar natuurschoon en massatoerisme een onsmakelijke mélange worden. We vinden wandelen érg fijn maar als je elke 5 stappen moet stoppen om iemand door te laten wordt dat fijne gevoel iets minder.

In El Chaltén verbleven we voor het eerst in een hostel omdat de wind zo heftig werd dat er geen mogelijkheid was onze tent op te zetten. Ik kon tijdens onze wandelingen met moeite blijven staan of vooruitkomen. Een hostel is een hotel waar je gezamenlijk van de keuken mag gebruik maken. Er komt overwegend een jong publiek; het was een leuke afwisseling.

Velen bezoeken de bekendste Zuid Amerikaanse (jaarlijks slinkende) gletsjer: Perito Moreno. Deze gletsjer stroomt vanaf de bergen zó een meer in: een muur van 40 meter hoog ijs die afbrokkelt met veel lawaai. We vonden we een camping in een natuurpark buiten de drukte. We maakten er kennis met 3 Nederlandse jongeren met eenzelfde gedachtengang: “ga buiten de gebaande paden”. Of, in ons geval: “blijf weg bij waar 'iedereen' is”.

Perito Moreno

We hebben het zuidelijkste punt van het Amerikaanse vasteland bereikt en later ook het zuidelijkste punt van Vuurland (een eiland): Ushuaia. We gingen van het ene natuurpark naar het andere. We hebben genoten van de natuur bij niet altijd zomerse temperaturen. In Ushuaia was het ‘s nachts (midden in de zomer) 2 graden en overdag moet moeite 10 graden.

Warmen aan het vuur

Bij aankomst in Vuurland ging het fout met de batterij van de auto. We verschansten we ons in een hotel (met electra!) om de auto op te laden. De volgende dag kwamen we bij een garage terecht die zorgde voor een nieuwe dynamo… Een paar dagen later brak er iets in de ophanging van de auto. We waren juist het terrein van de tweede boerderij opgereden – het ‘erf’ is gescheiden door hekken die we zelf open- en dichtdoen. Estancia “Dos Hermanos” (Twee Broers) was teveel voor onze auto. (En dat terwijl ik meer aan ‘vier broers’ ben gewend.) In een slakkengang bereikten we (de volgende dag pas) Puerto Deseado. Onderdelen verkrijgen voor onze (kennelijk exotische) Toyota is een groot probleem in Argentinië. Een lokale garagist raadde ons aan om 300 kilometer noordwaarts te rijden tot de eerste Toyota dealer die de nodige onderdelen kon bestellen. Het zou een maand (kunnen) duren. Adriaan ging zelf op zoek naar een oplossing en na een dag surfen op internet, mailen en veel denkwerk ronselde hij een méchanicien en een lasser om de gebroken ophanging te herstellen en te verstevigen. Ze hebben er met z’n drieën een halve dag aan gewerkt. We zijn weer onderweg en gaan door!

Toyota in garage Wandeltocht op Vuurland

En… Je moet niet naar Antarctica om de Koningspinguïns te zien: Op Vuurland zagen we deze vogels (op één bepaalde afgemeten plaats). Je moet niet naar de Malvinas (Falkland) eilanden om de Zuidelijke Rotspinguïn (of geelkuifpinguïn) te zien: op een eiland voor Puerto Deseado maakten we een erg leerrijke excursie waar wij deze vogels, én Magallan pinguïns, én zeeleeuwen, én zeeolifanten, én sternen, én … er is eigenlijk méér dan genoeg te zien. Hier. Maar 'hier' is niet dichtbij huis, helaas.

Koningspinguïns Zeeleeuwen Magallan pinguïns Zuidelijke Rotspinguïn