Promotor 2003 - Dagboek: Vuurland-Alaska

Doorgaan zou verkeerd zijn

Zonsondergang in Peru Wereldreizen vergt doorzettingsvermogen. Dat weet iedereen, maar wij worden wel erg op de proef gesteld. "Wat zou je doen als je alleen zou zijn?", vraag ik aan Mirjam. Het is een moeilijke vraag en ze denkt in stilte na.

Vier jaar geleden, toen ik mijn eerste (solo) motorreis van België naar Australië afsloot, wilde ik al van Vuurland naar Alaska rijden. Deze reis is nog niet eens voorbij, maar ik ben al aan het nadenken over de volgende. Ik ben besmet met het reisvirus - reizen is voor mij als het witte poeder dat verslaafden in hun aderen spuiten. Als een echte junk heb ik Mirjam aangestoken: ze wil méér!

De stilte duurt voort. Mirjam wil 'gewoon' verder reizen, zodat ze de rest van de Amerika's ook kan bekijken en omdat ze ons reisplezier niet wil laten bederven door een bordje verkeerde spaghettisaus.

Zes weken geleden werd ze ziek in Cusco, in Perú - het begon met een ziekenhuisopname van één week omdat ze typhus (met complicaties) had. De alvleesklier van Mirjam is beschadigd door salmonella in een pastasaus. Met een streng dieet en veel rust herstelt dat binnen twee maanden. Maar rust en goed voedsel zijn hier moeilijk te vinden. In de ontwikkelingslanden Perú en Ecuador is vet-vrij dieet voedsel een luxe. Goede hotels zijn zeldzaam.

Binnen twee rustige weken na haar ziekenhuisontslag zaten we alwéér tegenover een ziekenhuisspecialist (dit keer in Nazca, Perú). Weer een weekje rust. Nog een stukje rijden en wéér stilstaan. We hebben van alles geprobeerd: de koks iets speciaals laten maken, het eten zelf koken, dagenlang rusten zodra we in een hotel waren met een redelijk bed, alleen korte asfalt-ritten rijden... Maar de buikpijn, de misselijkheid, de toilet ongemakken blijven. Het veel te eenzijdige voedsel helpt ook al niet.

Magere Mirjam De hele situatie knaagt aan onze reislust. We zijn moe, we worden het zat. Tijdens het reizen zal Mirjam niet meer genezen. Ongeacht hoe veel doorzettingsvermogen ze nog in de strijd gooit. Ze is al twintig procent van haar lichaamsgewicht kwijt - als we zo doorgaan wordt ze gevaarlijk mager. En door alle vertraging komen we in tijdnood: het aanstaande regenseizoen zal veel wegen in Midden-Amerika onbegaanbaar maken. Mijn verstand weet allang wat we moeten doen.

"Als je nou eens mijn motor naar huis stuurt, en de jouwe naar Panamá?", vraagt Mirjam, "dan kan tenminste één van ons verder." Ze is een taaie: ze geeft zich niet gewonnen. Ik zeg: "Mirjam, dat houd ik geen drie weken vol. We zijn samen gaan motorrijden, en motorrijders komen samen weer thuis!"

"Als ik alleen zou zijn, dan ging ik naar huis", antwoordt ze dan na een paar minuten. Mijn hoofd is het met haar eens. Mijn hart bloedt. Gestopt door een onzichtbaar kleine bacterie. Onze 'Vuurland naar Alaska' reis strandt in Ecuador na vier maanden.

Waar eindigt 'doorzetten' en begint 'koppig'? De reis afbreken verhoogt de kans op volledig herstel - doorreizen kan meer schade aanrichten. Ik hoop dat we niet te lang hebben doorgezet en dat Mirjam's beschadigde alvleesklier weer gezond wordt en dat ze niet de rest van haar leven op een dieet hoeft te blijven.

Aankomst op Schiphol Dit is de laatste aflevering van ons dagboek in dit blad. De geplande volgende acht maanden gaan aan onze neuzen (en die van u, de lezers) voorbij. Het is keihard, maar deze reis is over. Het is maar goed, dat we van de eerste maanden zo intens hebben genoten.