Solo van België naar Australië op een BMW R1100 GS motorfiets.

Eerste verslag - 19 t/m 24 mei 1998...

Vandaag is het 24 mei 1998 - een uur of vijf, en ik zit aan de niet zo fantatisch smakende thee (Lipton Yellow label) aan het Garda meer in Noord-Italië. De wereldomroep staat aan, de Formule 1 in Monaco is in het nadeel van Michael Schumacher beslist. Ik heb een katerig gevoel, maar dat komt niet door een feestje gisteravond.....

Klaas en Adriaan (met Bram) klaar voor vertrek

19 Mei 1998: Vertrek vanuit België. Veel snelwegen, natuurlijk. Tot aan Dijon, want daar zijn Klaas en ik van de snelweg af via de leuke N5 naar Genève gereden. Klaas doet mij uitgeleide, de eerste week van mijn wereldreis. Klaas houdt niet van kamperen en dus gaan we deze week alleen hotels bezoeken.

Van Genève naar de Alpen is het plan, om zo een goede uitgangpositie te hebben voor de route van de Grote Alpen naar de Cote d'Azur. Na enig zoeken (en ook omdat ik de aanwijzigen van een behulpzame medewerker van de SAPRR verkeerd interpreteerde) aangekomen in Petit Bornand. Daarvoor nog even een onvrijwillig ommetje gemaakt, om slechts te constateren dat hoger op de berg alleen maar méér verlaten wintersport plaatsjes liggen...

20 mei 1998: Van de Alpen naar de Grote Alpen: Het lag in onze bedoeling Nice, Cannes of zo te bereiken via zoveel mogelijk zo hoog mogelijke bergen. Op zich een aardig plan, behalve als er halverwege mei in de bergen nog geen voorjaar van betekenis is geweest. En dus: de Col de l'Iseran was dicht, en goed ook. Om helemaal zeker te zijn, hebben we hoogstpersoonlijk vastgesteld dat de pas nog vol ijzige sneeuw zit. Na zo'n vaststelling moet men omkeren, iets wat ik niet goed kan (ik rijd liever door). Dat kwam me op een kapot knipperlichtje te staan...

En dat was pas het begin... Later bleek dat ik bovenop een pas mijn op maat gemaakte, peperdure gehoorbeschermers had uitgedaan, maar niet had opgeborgen. Aan het einde van onze pauze op deze Col de la Cormet de Roselend zijn we weggereden, en heb ik de oordoppen achtergelaten of verloren. We zijn nog wel teruggereden (2 uur lang) maar de gehoorbeschermers bleken onvindbaar. De weergoden hebben ons ook nog 'geholpen' met een flinke bui.

Uiteindelijk neergestreken in Albertville, in een groot, maar bijna geheel verlaten hotel (er waren 4 bezette kamers op een capaciteit van enige honderden). Daar hebben we nog maar een pizza gegeten en zijn we gaan slapen.

Van het plan om naar Nice te rijden is niet veel terecht gekomen - we hebben wel 442 kilometer in bijna 13 uur gereden, maar slechts zo'n 50 kilometer (hemelsbreed) opgeschoten. Wel heel veel plezier gehad in het bekijken van hoge bergen met heel veel sneeuw.

21 mei 1998 (hemelsvaartdag): Deze ochtend de zaak maar wat voortvarender aangepakt, en eerst eens gaan bellen om uit te vinden welke passen nu wel en niet open waren. Eigenlijk viel alleen de Col du Galibier uit onze reisplannen. Via een kleine omweg werd de Middellandse zee bereikbaar - Klaas en ik op weg.

Uiteindelijk aangekomen in Barcelonette om kwart voor zes. Ik had nog helemaal geen zin om te stoppen, maar gelukkig was Klaas er om me af te remmen. Het zoeken van een hotel met een redelijk bed duurde even, maar om half acht zaten we weer aan tafel (alwéér een pizzeria, maar geen pizza gegeten).

22 mei 1998: Naar de Middellandse Zee via de Gorges de Verdon, ook wel de Grand Canyon van Frankrijk genoemd. Mooie rit, wel vrij warm. Af en toe gestopt om sokken te wisselen en steeds meer uit te trekken. We zijn begonnen met een pas van 2300 meter (Col de la Cayolle) en daarop haalden we met moeite nog 10 graden. Na de lunch in Castellane was het inmiddels 25 graden. Er was ook gigantisch veel verkeer, allemaal van die verdraaide toeristen... (want wij vinden onszelf natuurlijk geen toerist.)

Via een snelle rit aangekomen in St Raphael - een typische Cote d'Azur badplaats. Hotels overal, maar allen uitverkocht!! Tja. Zo dicht bij het filmvestival van Cannes, en de Grand Prix (Formule 1) van Monaco was dat eigenlijk niet verwonderlijk. Klaas vond uiteindelijk een plek in een apartementen complex dat achter een hotel stond. We hadden zelfs voor het eerst deze week een goed bed! Zelfs de maaltijd was anders dan normaal: Vietnamees. Erg lekker.

23 mei 1998: De kustweg naar Monaco duurde erg lang, want we kregen nu dus te zien waarom alles zo vol was. Als we het hadden gered, dan waren we zeker even gaan kijken naar de kwalificatie voor de Formule 1, maar na veel gedoe zijn we pas om twee uur in Monaco aangekomen. We besloten door te rijden naar Italië, en daar te lunchen.

Nabij San Remo een restaurant gevonden, en werkelijk heerlijk gegeten (spaghetti aglio/olio/pepperoni, gevolgd door... een pizza!). Na deze 'lunch' (vier uur 's middags) weer verkwikt op weg, met als doel het meer van Como (ook om een beetje uit te hijgen in een Grand Hyatt of zo). Onderweg moeten stoppen om regenkleding aan te trekken, maar overigens lekker opgeschoten. Tijdens de regenbui afgesproken niet door te rijden, maar dat luxe hotel met bad, goed bed en roomservice in Alessandria op te zoeken.

Maar na regen komt zonneschijn, en al gebarend bij 150 kilometer per uur afgesproken dat we toch door zouden rijden. Nabij Voghera was de tank van Klaas' motor leeg aan het raken en kwam het bord dat een Agip benzine station (Formule 1 sponsor, dus goed :-)) aankondigde als geroepen.

Europa is nog lang niet geïntegreerd - in Duitsland zijn de autosnelwegen voorzien van op- en afritten die je met hoge snelheid kunt rijden. Frankrijk plaatst snelheidsborden (100, 60, 40) als de aanleg van een bocht niet zo goed lukte, maar Italië doet (nog) niks.

Klaas kwam aanrijden, en zag de onmogelijk scherpe bocht naar het station laat. Hij remde uit alle macht, blokkeerde een wiel, liet zelfs de remdruk even afnemen, maar moest uiteindelijk besluiten het van bossages voorziene talud op te rijden. Dat had goed kunnen aflopen, als de rommel van de vorige ongevallen was opgeruimd. Er lagen een paar van een vrachtwagen afgevallen, hardgeworden cement zakken bij wijze van betonblok. Later bleek dat menig automobilist er een (deel van een) bumper heeft verloren (en achtergelaten).

Klaas' motor krijgt een tik en Klaas, die helemaal niet zo hard meer reed, valt eraf. Hij komt neer en staat alweer voordat ik m'n motor op de bok heb getrokken. Hij heeft een rare bobbel tussen z'n hals en schouder, maar hij zegt dat het niet zeer doet. Gezamelijk halen we de motor uit de bosjes en bekijken we de schade. Het carter lekt olie - direkt doorrijden lijkt uitgesloten. Na 2200 kilometer een flinke tegenslag.

Klaas vraagt na een half uurtje toch maar om een arts, we regelen een ambulance. Tevens regelen we het vervoer van de motor naar een afsleepbedrijf. Klaas wordt vervoerd naar het ziekenhuis in Voghera, waar een dubbele sleutelbeen fractuur wordt geconstateerd - een operatie is noodzakelijk. Klaas wil liever in Nederland geopereerd worden, zodat ie daar ook kan herstellen. We slapen in het ziekenhuis (een primeur voor mij), de terugreis wordt kundig geregeld door de SOS centrale.

24 mei 1998: De kater. Eigenlijk gaat alles zó snel, dat ik beduusd om 12:00 achterblijf, zonder motormaatje. En dat terwijl we eigenlijk op een door onszelf gekozen tijdstip afscheid hadden willen nemen en bij voorkeur bovenop een hele hoge berg....

Ik knoop mijn spullen op de motor en begin maar richting Milaan te rijden. Maar de inspiratie is er niet en ik ben slecht geconcentreerd. Als ik dan een stop-bord middenin het verbindingsstuk tussen twee snelwegen mis en bijna een autootje plat rijd, dan is de maat vol.

Ik heb m'n tentje opgezet en ga nu eerst maar eens heel lang slapen. Misschien ziet het er dan weer wat beter uit. Ik heb wel nog even Klaas gebeld - hij was om zes uur bij zijn gezin thuis. De operatie zal wel 25 mei plaatsvinden.


Update bij eerste verslag - 24 t/m 27 mei 1998...

Als je een verslag schrijft, heet van de naald, dan loop je de kans dat de waan van de dag (in dit geval een gevoel van verlies) doorklinkt in het hele verhaal....

Hartelijk bedankt voor de opbeurende mailtjes van de lezers van deze mailing list! Het gaat echt goed met mij, de rust aan het Garda meer heeft me goed gedaan.

Klaas behoeft bij nader inzien (of is dat vooral ander inzien?) niet een operatie te ondergaan - in Nederland is het niet gebruikelijk om sleutelbeen fracturen van platen en schroeven te voorzien. Als (_als_) Klaas rust houdt, dan komt de zaak vanzelf weer in orde. Nu maar hopen dat ie dat inderdaad doet....

Klaas had overigens wel het lef gehad om na de eerste dag te zeggen dat ie geen verschil ondervond tussen de turbulentie van een vrachtwagen op de snelwegen, of die van mij op mijn brommertje... Wel heb ik ontdekt dat mensen in steden sneller aan de kant gaan als ik staand motorrij. Ik kan dan inderdaad de gemiddelde vrachtwagenchaffeur recht aankijken, en maak ik op gewone automobilisten genoeg indruk om ze hun sturen te laten bijdraaien...

Weet je wat eigenlijk ook heel vermakelijk was? Klaas' lengte en de geringe afmetingen van alle verpleegsters in dat ziekenhuis waar we sliepen. (Gering in de lengte dan, want er liepen er ook een paar ton-ronde.) Toen ik net ter plaatse was, kwam Klaas overeind voor iets (ik weet niet meer waarvoor). De dames die waren binnengekomen terwijl Klaas nog zittende was, schrokken haast zichtbaar. En daarna waarschuwden ze hem bij iedere deur. Lief hè?

Dat Klaas nu precies een ongeluk moet overkomen is vreemd - ik was juist degene die doorlopend moet bewijzen dat een oude man op een BMW ook wel hard kan. Nadat Klaas mij wachtend langs de weg aantrof na alweer een race partijtje zei hij dat ie verwachtte dat een groot rood ding (ik dus) wel langs zou komen zetten toen hij een buikschuiver met haast de weg zag opdraaien. Het was een Yamaha YZF (voor de kenners) en de chauffeur had inderdaad haast. Helemaal toen ie een BMW op z'n hielen kreeg, en me niet kon lozen. Hij ging zelfs valsspelen: zó lang wachten met inhalen dat er voor mij geen ruimte meer bleef. Maar bij een volgende bocht was ik dan weer achter hem. Na afloop zwaaide ie niet eens terug. Flauw hoor!

Ik schrijf jullie op deze 26-ste mei vanuit Kroatië, in ben in Pula, de zuidelijkste plaats op Istrië. Mijn tent staat op de zuidelijkste punt van Pula, ik was zojuist getuige van een mooie zonsondergang. Vandaag een voorspoedige reis gehad, in een record tempo van het Garda Meer naar Trieste gereden.

In Trieste een poging gewaagd nieuwe gehoorbeschermers te bemachtigen. Noord-Europeanen zijn kennelijk watjes, want de audiciens hier hebben nog nooit gehoord van gehoorbeschermers. Ik ben begonnen in een gewone apotheek, en na vijf minuten stond ik middenin Trieste met twee in het wit gehulde dames die vreselijk hun best deden mij uit te leggen waar ik naar toe moest.

Daar aangekomen trof ik twee dames aan (één Italiaanse en een Argentijnse, zo vertelden ze me) vol ongeloof mijn gebrabbel in Frans en Italiaans aanhoorden. Maar uiteindelijk hebben zij met de gele gids in de hand hun concurrenten nagebeld om uit te vinden of iemand het omgekeerde van hun gewoonlijke vak kon bewerkstelligen. (Audiciens maken gewoonlijk hoorapparaten, en geen geluidsdempers.) Eén concurrent was daartoe bereid, en die hadden zelfs een juffrouw in dienst die redelijk Engels sprak. Om een lang verhaal kort te maken: vanmiddag zijn er nieuwe oorafdrukken gemaakt, de nieuwe gehoorbeschermers zijn onderweg....


Een Colloseum in Kroatië

Ik zit nu in de zon, het is 27 mei. In Pula staat een Colloseum à la Rome. Daar wil ik straks eens poolshoogte nemen. Deze camping is vergeven van Duitsers - zouden de Kroatisch-Duitse betrekkingen van de tweede wereldoorlog weer opgepoetst zijn? Met slechts een klein beetje fantansie waan ik me al in Griekenland. Witte rotsen, heldere zee, temperatuur van 25 graden en meer. Maar eerst komt het voormalig Joegoslavië, gevolgd door Roemenië. En vooral die laatste baart me zorgen: de corruptie schijnt er enorm te zijn. Ik sprak iemand in Chamonix (een Schot, onderweg naar India) die zei dat de politie je aanhoudt, je spullen doorzoekt, iets verzint, en vervolgens de zaak wel willen regelen voor je spijkerbroek. Daarna sprak ik nog iemand en die had een soortgelijk verhaal. Ik verheug me nog niet.

Morgen ga ik aanvangen met de kustweg langs de Adriatische kust, eerst noordelijk naar Rijeka, en daarna naar het zuiden, zo ver als dat gaat. Wat daarna komt weet ik nog niet zo goed, maar dat is juist de charme van deze reis.

Welnu - het wordt te warm hier in de zon, tijd om uit te waaien op de brommer....

Groetjes uit Kroatië!!